صد و هفتادوپنج خط‌شکن عاشق در شامگاه سوم دی‌ماه 1365 با رمز یا محمد رسول‌الله از امواج خروشان اروند گذشتند و خط‌های آتش را با سوز آه جگرها شکستند. بنا به تقدیر الهى سى سال پیش دستان آن 175 پرنده‌ عاشق بسته شد تا ما امروز باور کنیم که اگر دستانمان هم‌بسته شود، بال‌هایمان قدرت پرواز بیشترى پیدا می‌کنند... درست مثل حضرت عباس علیه‌السلام... سه دهه پیش، (175 غواص) رزمنده مخلص و عاشق ولایت و دین، اروند را شکافتند و در صیانت از مرزهای این سرزمین پاک در تاریخ جاودانه شدند.

 مدتی جاویدالاثر بودند وقتی بازگشتند. با پلاک‌هایی از جنس نور و آویخته بر سینه‌هایی مملو از ایمان و اعتقاد با دستانی بسته و آغوشی گشوده به‌سوی آسمان تا این سرزمین الهی در ادامه تاریخ بلند و پرآوازه‌اش، پابرجا بماند و از نعمت‌های الهی و اخلاقی خالی نماند.

 دست‌های بسته، آن روز مردانه‌تر و استوارتر از هر دست دیگر، بیانگر روح بلند و تسلیم‌ناپذیر رزمندگان ایرانی بود که در برابر همه سختی‌ها و تلخی‌ها، باهمت و غیرت و با عشق به ولایت همواره گفته است و می‌گوید: ما زنده به آنیم که آرام نگیریم موجیم که آسودگی ما عدم ماست. سلام بر شهیدان مظلوم به‌ویژه 175 شهید غواصی که چهره خود را بر ما نمایاندند.

 و آنان را که فریاد حقوق بشرشان گوش فلک را کر کرده است رسوا کنند. سلام بر آنان که صادقانه و مخلصانه دعوت حق را لبیک گفتند و به ملکوت اعلی پر کشیدند. به‌راستی این سنت دست بستن چیست که صفحات تاریخ را این‌گونه شعله‌ور‌می سازد.

دست‌های بسته‌ای که اگر در آن روزگار بسته نبود، تاریخ به انحراف نمی‌رفت و همسری مقابل چشم شوهر بازویش کبود نمی‌شد؛ و اگر از پیکرها جدا نمی‌افتادند، عمود آهنی به فرق علمدار نمی‌خورد و عرش خداوند را در صحرای بلا به لرزه وا‌نمی‌داشت؛ اما این‌سوی تاریخ نیز خواندنی است.

آنجا که فرزندان علی و فاطمه، درراه دفاع از ارزش‌های ولایی، جان‌های تشنه شهادت را به شط ایثار زده و در موجهی تولا و تبرا، امتحان وفا و عشق به ولایت را گذرانیدند، با دست‌های بسته، مشقی را به تحریر درآوردند که قلم‌ها از توصیفشان درمانده‌اند.

شهدای غواص را می‌گویم، دستان بسته‌ای که تاریخ را به لرزه درآوردند و با چشمانی باز و دست‌هایی دربند، راه سعادت را تنها و تنها با خط سرخ ایثار و شهادت رقم زدند.

یاد همه شهدای عزیز کربلای 4 مخصوصاً شهید غواص شهرستان ملایر داریوش ساکی و 175 هم‌رزم شهید او بددستان بسته گرامی باد...

محمد فتحی می آبادی