وحید الوندی در آخرین یادداشت خود نوشت؛ به دلیل اهمیت فوق العاده منطقه استراتژیک خاورمیانه و اثر گذاری بالا و بی بدیل آن بر تحولات و معادلات سیاسی و اقتصادی جهان، به فراخور شرایط منطقه هر بار سیاست های مکارانه و البته دقیق و حساب شده ای برای به دست گرفتن قدرت غالب در این منطقه از سوی آمریکا و متحدان غربی و منطقه ای آن طراحی می شود و با منابع عظیم مالی، جریان سازی های پر هیاهوی رسانه ای، فشارهای سهمگین سیاسی و اقتصادی و حمایت های مضاعف ضد فرهنگی مورد پشتیبانی قرار می گیرند.

اکنون بخش قابل توجهی از کشورهای خاورمیانه و به ویژه کشورهای جهان اسلام به صورت مستقیم و غیر مستقیم در آتش جنگ هایی می سوزند که از سوی اتاق های فکری غرب طراحی شده و به صورت نیابتی و با استفاده از ابزار تکفیر، خشونت، ترورسیم سازمان یافته و ایجاد اسلام های خود ساخته و جنایت محور به مرحله بروز و ظهور رسیده اند.

با تثبیت و رشد فزاینده اقتدار سیاسی و جهانی جبهه مقاومت به رهبری ایران در منطقه، در سال های اخیر بارها جمله تهدید آمیز گزینه نظامی بر علیه ایران همچنان روی میز است از سوی دولتمردان آمریکایی و غربی شنیده می شود اما نکته قابل تامل در این موضوع، اعتراف دولتمردان آمریکایی و غربی به محقق نشدن تمام و کمال نیات و خواسته های خود در منطقه خاورمیانه است و این در حالی است که پس از اشغال عراق و افغانستان به دست نیروهای آمریکایی و ظهور گروه های تروریستی مانند القاعده، داعش و طالبان سال هاست که سیاست جنگ های نیابتی از سوی آمریکا و متحدانش در این منطقه دنبال می شود.

در روزهای اخیر اما جان کری وزیر امور خارجه آمریکا در جمع برخی از صاحب نظران و کارشناسان اتاق های فکر آمریکا دیگر از جمله تکراری گزینه نظامی بر روی میز استفاده نکرد و این بار با صراحت استفاده حداکثری از ظرفیت شبکه های اجتماعی برای تغییرات نرم و ضد فرهنگی در میان جوامع واقع شده در خاورمیانه را مورد توجه قرار داد و تصریح کرد شبکه های اجتماعی می توانند راهبرد آمریکا برای ساختن خاورمیانه ای جدید و مطابق با سیاست های غرب را محقق سازند.

در واقع اهدفی را که آمریکا و متحدانش با ابزار جنگ نظامی، تحریم های اقتصادی و فشارهای سیاسی نتوانسته اند محقق سازند حالا از طریق نفوذ نرم به باورها، اعتقادات و نوع ساختار قکر و اندیشه جامعه هدف خود در خاورمیانه دنبال می کنند.

اگر چه آمریکا گزینه های جنگ های نظامی، فشارهای سیاسی و تحریم های اقتصادی را کنار نگذاشته و نمی گذارد اما اشاره مستقیم وزیر امور خارجه این کشور به بهره وری حداکثری از ظرفیت شبکه های اجتماعی برای دست یابی به مقاصد مورد نظر خودشان موجب روشن شدن اهمیت این موضوع و لزوم مدیریت متفکرانه، با تدبیر، هوشمندانه و عقلانی این حوزه شده است.

نفوذ فرهنگی، سیاسی، اقتصادی و اجتماعی در میان جوامع بشری محقق نمی شود مگر آنکه نوع دیدگاه ها، باورها و نگرش های جوامع هدف را با در دستور کار قرار دادن برنامه ای هدفمند، حساب شده و دقیق دچار دگرگونی و تغییر کرد تا راه های بزرگ نفوذ باز شوند و اندیشه ها به گونه ای باز طراحی و مهندسی شوند که نه تنها در مقابل فرآیند نفوذ ااز خود ایستایی و مقاومت نشان ندهند بلکه با میل و رغبت و تفکری استحاله شده، خود به یک جریان نیرومند برای تداوم مسیر نفوذ تبدیل شوند.

در این میان اما نکته قابل تامل اینکه گر چه با این نوع نگرش، شبکه های اجتماعی نوعی تهدید نرم و خزنده به حساب می آیند اما از سوی دیگر این  شبکه ها می توانند با برنامه ریزی های کارشناسانه و هدفمند به فرصتی بزرگ و اثر گذار در جهت خنثی سازی دسیسه نفوذ تبدیل شوند.

در چنین شرایطی رسانه های مجازی، دیداری، نوشتاری و شنیداری کشور باید با محور قرار دادن خلاقیت و نو آوری های حرفه ای، اثر گذار، جذاب و مخاطب پسند از حالت تدافعی خارج شوند و در جهت اقناع سازی افکارعمومی، توانی مضاعف و حرکت شتابان رو به جلو را در دستور کار خود قرار دهند.

اکنون دایره نبرد، تقابل و رو در رویی با پدیده نفوذ غرب به مرزهای عقیدتی، تضارب آرا و افکار و اندیشه ها کشیده شده و نمی توان با چشمان بسته بی تفاوت از کنار این صحنه بزرگ نبرد عبور کرد و بدون واکسینه شدن جامعه با خوش بینی های ساده انگارانه فقط نظاره گر صحنه بود.

اگر چه سخن گفتن از مقوله جنگ نرم و استحاله فرهنگی، عقیدتی و سیاسی جامعه موضوع جدیدی نیست اما پیچیدگی ها و گستردگی های این بحث، می طلبد که از زوایای مختلف و با نگاه های خلاقانه و ریز بین آن را رصد کرد و به موازات به روز شدن پدیده های نوین ضد فرهنگی و جریان سازی های اجتماعی، فکری و رسانه ای غرب، نوع فعالیت های برنامه ریزی شده برای تقابل با آنها به روز  و از جهت گیری ها موثر با دایره اثر گذاری بالا برخوردار شوند.

نباید فراموش کرد که اگر جامعه ای از درون دچار یاس، ناامیدی، پوچ گرایی و انخطاط شد برای سقوط و فرو پاشی آن نیاز به گزینه نظامی نیست بلکه می توان نیروهای انسانی آن جامعه را به آسانی به ابزاری برای تحقق مقاصد خود تبدیل کرد.