به گزرش ملایری‌ها، جام جم ورزشی نوشت: قهرمان سابق کشتی در خیابان فلافل فروشی می کند، آن یکی قهرمان پرورش اندام به عنوان یک کارگر در مغازه فست فود کار می کند و دست آخر هم شب ها همان جا می خوابد، قهرمان سابق دیگر کشتی نیز در خیابان بساط دستفروشی شال و روسری دارد و .....

حالا نوبت به امید ستایش پور قهرمان پاورلیفتینگ آسیاست تا در خیابان های قزوین بساط دستفروشی لباس راه بیندازد. البته طبق معمول کسی به آنها بها نمی دهد. اصلا قهرمانی در پاورلیفتینگ آسیا یعنی چه؟ چه اهمیتی دارد فلان قهرمان ورزشی درکنار خیابان بساط دستفروشی دارد و یا اینکه شب ها در یک مغازه فست فود می فروشد. مهم فوتبال است.

مهم این است که محسن مسلمان و یا پیام صادقیان در طول ماه چقدر پول خرج لباسشان می کنند. مهم این است که علی کریمی باز هم می خواهد در خطه سرسبز شمال یک ویلای بسیار زیبا و حیرت انگیز بسازد. مهم این است که سوشا مکانی مدل پورشه یک میلیارد و پانصد میلیون تومانی اش را ارتقا داده یا خیر. خبر مهم تر از دستفروشی حاشیه های چند فوتبالیست پیشکسوت در کاناداست و یا اتومبیل آخرین سیستم هوتن قلعه نویی پسر امیر قلعه نویی.

قهرمانانی همانند امید ستایش پور جایی در این ورزش ندارند و نخواهند داشت. دستفروشی آنها به اندازه فخرفروشی ستاره های تازه به دوران رسیده فوتبال با اتومبیل های چند صد میلیونی هرگز مورد اهمیت قرار نمی گیرد.

پایانی برای بی انصافی های موجود در ورزش ایران وجود دارد؟!