به گزارش ملایری‌ها به نقل از پایگاه خبری تارود، مرکز فنی و حرفه ای بستری است آماده برای آموزش خانم هایی که استعداد و علاقه دارند و به نوعی دوست دارند به اقتصاد خانواده کمک کنند. یکی از فراگیران این مرکز می گوید:«ما خانم ها در اینجا با هم تعامل داریم؛ اوقات فراغت را به بهترین شیوه می گذرانیم. کار به هر شکلی که باشد، باعث توانمندی جسم و آرامش روح می‌شود. ذهن را در اینجا فعال می کنیم و مهارت زندگی را می آموزیم.

ابتدا به سراغ خانم آقارفیعی می روم تا اطلاعات جامعی از فعالیت های این مرکز در اختیار ما بگذارد:

«آقارفیعی هستم، مدیر مرکز فنی و حرفه ای خواهران. ابتدا از شما و هفته نامه ره آورد و دست اندرکاران آن تشکر می کنم. اینکه زحمت می کشید و این مرکز را به علاقمندان هنر معرفی می کنید. این مرکز از دهه فجر سال ۱۳۷۷ در دماوند افتتاح شد و تاکنون به فعالیت خود ادامه داده اما با فراز و نشیب های زیادی روبرو بوده است. تا سال ۱۳۸۸ فعالیت بیشتری داشتیم، ‌حتی تا دو شیفت کاری و هر تک شیفت تا ۷ کارگاه. به مرور زمان تا ۴ کارگاه آموزشی کاهش یافته است. از سال افتتاح این مرکز تاکنون ده هزار گواهینامه فنی صادر شد. عده زیادی در امتحان کتبی و عملی قبول شده اند. البته عده زیادی – قریب به پانزده هزار نفر- هم آمده اند و موفق به قبولی در پایان دوره نشده اند.

ساختمان این مرکز قریب به ۴۰ سال قدمت دارد و فرسوده شده است. در بهمن ۸۷ ازاعتبارات اختصاصی دکتر احمدی نژاد دو ساختمان فنی و حرفه ای و هتل داری کلنگ خورد. یکی هشت درصد پیشرفت فیزیکی داشته و دیگری که مرکز فنی و حرفه ای است در شهرک امامیه، بعد از ایستگاه هواشناسی، روبروی کارخانه آب معدنی واقع می باشد که هنوز به بهره برداری نرسیده است. امیدواریم زودتر قابل بهره برداری شود.

مشکل دیگر اینکه تا سال ۸۷ و قبل از قانون مدیریت خدمات کشوری، مربیان ما بلافاصله با بستن قرارداد کار را شروع می کردند. کلاس های دو شیفت و تک شیفت فعالیت می کرد اما با آمدن قانون واگذاری به بخش خصوصی پا در هوا مانده است. مرکز فنی و حرفه ای فیروزکوه نیز همین مشکل را دارد. چون مراکز فنی و حرفه ای در مناقصه ها داوطلبی ندارد، هر سال چند ماه اول این مراکز با تعطیلی روبروست و تکلیف مشخصی ندارد. اگر مربیان رسمی شوند و مساله واگذاری حل بشود، مشکل برطرف می شود و مرکز حتی دو شیفت هم در خدمت متقاضیان است. همین حالا مراجعه کننده زیاد داریم. در حال حاضر در این مرکز پنج رشته آموزشی داریم. از قالی و فرش تا معرق و گل سازی و نقاشی روی پارچه؛ رشته کامپیوتر که البته هنری نیست، اما متقاضی دارد.

از خانم آقارفیعی تشکر می کنم. قرار است گزارش گل سازی و نقاشی روی پارچه را در این شماره کار کنیم. در دفتر مرکز با مربی نقاشی روی پارچه مصاحبه می کنم.

خودتان را معرفی کنید. بفرمایید چطور شد نقاش پارچه شدید؟

لیلا قاسم پور هستم، لیسانس رشته آبیاری. بخاطر شرایط و فضای خانوادگی و روحیه هنری آنها، همچنین هنرمند بودن همسر خودم که خطاط قابلی هستند. ابتدا کار را با تذهیب شروع کردم. سه سال تمام پیش استاد آموزش دیدم. مدت زیادی است در این مرکز مشغول آموزش دهی می باشم. اگرچه هنر انتها ندارد و خودم هم هنوز کارآموزم.

نقاشی روی پارچه را بیشتر توضیح بدهید.

رشته جدید هنری است. شاید جایگزین همان گلدوزی که گذشتگان انجام می داده اند. در واقع همان بهینه سازی لباس، پارچه، پرده و روتختی بدون رنگ است. ما هر پارچه قابلی را نقاشی می کنیم و از این طریق به ارزش افزوده آن می افزاییم. هر چیزی را که بتوانیم با گرم کردن، رنگ را روی آن ثابت کنیم؛ با کمترین هزینه و با رنگ آکرولیک. کارآموز در طول مدت دوره، ده تکنیک را یادمی گیرد. از هر ۱۰۰ کارآموز، ۹۰ نفر بعد از اتمام کار بلافاصله برای خودشان کار می کنند.

از هزینه مواد اولیه و مراحل کار بگویید.

اصل مواد همان پارچه دوخته شده یا ندوخته است و رنگ آکرولیک که اطو  می کنیم. در واقع پارچه را طراحی کرده و رنگ را روی آن می زنیم. با گرمای اطو، رنگ را بر روی آن تثبیت می کنیم. طوری که با شستشو هم رنگ آن از بین نرود. البته چاپ ها و سایه های روی لباس، نقاشی برجسته روی میز و نقاشی کارتونی و نقاشی برجسته هم از این قانون پیروی می کنند.

هزینه کار زیاد نیست. قبل از گرانی ها‌ فقط با ۲۰ هزار تومان مواد اولیه را تهیه می کردیم و حالا برای یک دوره با ۵۰ هزار تومان این کار قابل انجام است.

بازار فروش چگونه است؟

هر جا خانم و پارچه ای باشد، می توان محصولات این کار را عرضه کرد. مثلا برای همسایه ها که در جلسات مختلف شرکت می کنند یا خانم هایی که برای هر کاری دور هم جمع می شوند یا بازارهای خاص در تهران یا غرفه های خوداشتغالی در نمایشگاه های صنایع دستی و … یا به هر گونه که کمک به هزینه خانواده بشود. مثلاً می توان آن را کادو یا هدیه داد.

مزایای این هنر چیست؟

خوبی این کار این است که زودبازده است. کار خیلی زود تمام می شود و برای کسانی که صبر و حوصله ندارند، هنر خوبی است. هنری که در کمترین زمان بیاموزند و آن را در مدت کمی اجرا کنند. این کار همچنین حس زیبایی دوستی و زیبایی خواهی را در خانم ها و حتی آقایان ارضا می کند. در بین خانم ها، این هنر طرفداران زیادی دارد.

این هنر از کجا آمده است؟

خاستگاه این هنر اندونزی است؛ در شاخه باتیک. در ایران هم قبل از قالی بافی، رنگرزی روی پارچه معمول بوده است. یعنی بافت و رنگرزی در ایران، با هم انجام
می شده است. همچنین کار با هویه کاری و روبان دوزی و گلدوزی ادغام می شود. یک کار ترکیبی تزئینی می شود. سفره قلم کار اصفهان، تکنیک چاپ ایرانی یا همان باتیک ایرانی است. و اینکه این هنر را آقایان هم انجام می دهند. مثلاً در صنعت چاپ پرچم و چاپ بنر و … .

پس ماشین هم در این هنر دخالت می کند؟!

بله این کار را به شکلی با ماشین هم انجام می دهند اما کار دست چیز دیگری است. اولین نفراتی بودیم که این کار دستی را به دماوند آوردیم. تا جایی که اطلاع دارم در این رشته غیر از فنی و حرفه ای، جای دیگری کار نمی کنند. اگر کسی در جای دیگری آموزش بدهد، خودش در اینجا آموزش دیده است.

حرف آخرتان را هم می شنویم.

تشکر از شما، خوشحالیم که وقت می گذاریم تا اوقات فراغت خانم ها را به بهترین نحو پر کنیم. دغدغه ما همین است که رسالت خود را به درستی انجام بدهیم.

از خانم مربی تشکر می کنیم و همراه ایشان سری به کارآموزانش می زنیم.

افسانه رستمی هستم، لیسانس ادبیات فارسی. به کارهای هنری  علاقمندم. نقاشی رنگ روغن، پاستیل و … انجام می دادم. این هنر را ادامه کارم می دانم. نقاشی روی پارچه، یک کار کاربردی و خیلی جالب است. خواهرم شاگرد استاد بوده، کارهایش را می دیدم. کارهای جالب تری هم در اینترنت دیدم. همه اینها مرا ترغیب کرد که به کلاس بیایم.

دوست دارید کارهایتان را بفروشید؟

بله، اگر بازار باشد که البته در شهر ما اوضاع زیاد جالب نیست. من کارهایی را انجام دادم؛ مثلا نقاشی روی بالش، روی پرده، لباس و کفش و حتی روی استکانهای خانه هم نقاشی کردم. اگر نتوانم بفروشم، برایم زیاد مهم نیست. مهم این است که مشغولم و جهیزیه یا وسایل خانه ام را تهیه می کنم.

لطیفه دماوندی هستم، دیپلم تجربی.  من دیپلم گلدوزی دارم اما این کار مدرن تر است. ترکیب نقاشی و گلدوزی هم قشنگ تر می شود. کارهای داخل اینترنت را دیدم و علاقمند شدم. استاد ما هم خوش اخلاق است و خوب آموزش می دهد. همچنین کار بلد است و ترکیب رنگ را می داند. ما فقط کار تقلیدی نمی کنیم، ابداع هم داریم. مثلاً اکلیل می زنیم یا نگین هم کار می کنیم.

از خانم قاسمی و کارآموزانش تشکر می کنیم و برایشان آرزوی موفقیت داریم. پای صحبت مربی توانمند گل سازی می نشینیم.

لطفاً خودتان را معرفی کنید و از نحوه یاد گرفتن این هنر بگویید.

نعیمی هستم، مربی کارگاه گل سازی و تاج گل عروس. فوق دیپلم روابط عمومی دارم. من از طریق فنی و حرفه ای کار گل سازی را آموختم و شروع کردم. ابتدا روی پارچه جیر کار می کردیم، سپس روی کار خمیر و گل های بلندر. در تهران دوره جدید تاج و سفره آرایی دیدم. یک ماه تمام در راه بودم تا مدرک دوره پیشرفته را هم گرفتم. حالا دارم تاج عروس و سفره آرایی را آموزش می دهم، حدود ۱۴ سال.

تاج عروس و سفره آرایی دقیقاً چه کاربردی دارد؟

سفره آرایی تزئینات سفره و چیدمان میز یا سفره است. آنهایی که دوست دارند و یا استعداد چیدن میز را پیدا کرده اند، این کار را آموزش می بینند. کاربرد آن در رستورانها و هتل هاست. نحوه چیدمان غذا، سالاد، قاشق، دستمال سفره و … است. تاج گل عروس هم بیشتر در آرایشگاه ها کاربرد دارد. یعنی نحوه آرایش و ساختن تاج عروس و طراحی روی لباس عروس و نگین و گل روی لباس عروس.

مواد اولیه و نحوه کار را توضیح می دهید؟

ابزار کار تاج، نگین است. وسیله و مواد اولیه را طبق سفارشِ سفارش دهنده آماده می کنیم با توجه به شرایط سنی او. مثلاً اگر تل مدرسه باشد فرق می کند یا اینکه سنجاق سر باشد. همچنین غیر از تاج گل، گل های کریستالی بلندر و گل های خمیر چینی و خمیر سیلیکوت هم آموزش می دهیم. مواد اولیه آنها آرد و چسب چوب و گلیسیرین است. برای خمیر چینی کار سنتی با دست انجام می شود و کار ایتالیایی روی حرارت، گاهی از طبیعت الهام می گیرد و گل های طبیعت را پرپر می کنیم و از رویش با دقت الگو می گیریم.

از بازار فروش بگویید.

کارآموزانی که آموزش دیده اند و با بازار کار می کنند، بازار به آنها سفارش می دهد. آنها با تیراژ بالا در خانه کار می کنند. تاج عروس هم بیشتر محل عرضه آن، آرایشگاه های زنانه است. گاهی کار را در بازار مروی عرضه می کنیم. آنجا بسته بندی می شود. در آنجا آقایان هم این کار را انجام می دهند. جدیداً‌ از چسب لحیم کاری استفاده می کنند که من خودم باید دوره اش را ببینم.

مشکلات شما چیست؟

در حال حاضر مشکل اصلی ساختمان فنی و حرفه ای است. اگر جای جدید برویم خیلی خوب می شود. چون تقاضای ثبت نام زیاد است، ‌از تهران و رودهن هم می آیند. مشکل دیگر تهیه مواد اولیه است که بچه ها می خواهند ما آن را در اختیار آنها قرار دهیم. این مساله در حد توان این مرکز نیست. قیمت ها هم ثبات ندارد. مغازه ای ۶۰ هزار تومان و مغازه ای دیگر همان جنس را ۵۰ هزار تومان حساب می کند. و حرف آخر اینکه این هنر سرمایه زیادی نمی خواهد. با ۳۰۰ هزار تومان پول و یک دوره آموزش دو ماهه می شود خانم های علاقمند را در این رشته صاحب مهارت و صاحب شغل بکنیم.

از استاد تشکر می کنم و با همراهی ایشان، سری به کلاس گل سازی می زنم. با یکی دو نفر از کارآموزان ایشان هم مصاحبه ای انجام می دهم.

محدثه ابراهیم پور هستم. در کلاس نگین استاد شرکت کردم و راضی بودم. همچنین گل های بلندر را به مدت ۲ ماه آموزش دیدم. تاج بلندر با فوم را هم یاد گرفته ام. من در خانه هم کار می کنم. موفق شدم تعدادی از دست ساخته ام را بفروشم. این کلاس ها بسیار موثر و خوب است. روحیه آدم را عوض می کند.

کارآموزی که حاضر نشد نامش را بگوید، گفت که در این کلاس ها شرکت می کند و آموزش های مختلف دیده است. می گوید که حضور در اینجا و در جمع دوستان روی مهارت های زندگی و مهارت های اجتماعی و رفتار او تاثیر گذاشته است. گفت که رشته های مختلف را یاد گرفته تا سفارشات گوناگون را جوابگو باشد. او گفت که همیشه برای پول، هنر نمی آموزد و برایش مهم نیست که کاری را که خلق کرده نفروخته، همین که خودش وسایل خانه اش را تدارک دیده خوشحال است. حرف آخرش این بود که اگر خانم ها اوقات فراغت را به اینجا بیایند، بسیار خوب است. بالاخره چهارچوب اتاق ها روحیه را خراب می کند. تنوع و هنر می تواند در کنار مزایای مالی، روحیه را تقویت کند و مسیر درست زندگی را نشان بدهد.

از خانم آقارفیعی وهمه شرکت کنندگان در این گفت و گو کمال تشکر را دارم و همه را به خدا می سپارم. ما هم امیدواریم که ساختمان جدید فنی و حرفه ای هر چه زودتر آماده بهره برداری شود و بتواند جوابگوی متقاضیانی باشد که بقول خانم رفیعی، پشت مرکز صف کشیده اند و دوست دارند از کلاسهای مختلف و رشته های گوناگون هنری بهره مند شوند. ما هم خوشحالیم که در شهر ما اقبال به کار هنری زیاد است  و خانم ها قدر این موقعیت را می دانند و شرکت می کنند.

انتهای پیام/ج